Veel van Bernard Takawira’s sculpturen hebben abstracte thema's zoals geduld, nederigheid en integriteit. De sculpturen tonen zijn innerlijke dialoog tussen het christendom en de traditionele spirituele overtuiging waarin hij is opgevoed. Een dialoog die een groot deel van zijn leven beïnvloedt. 'Misschien moet ik u vertellen hoe ik beeldhouw. Zoals u weet, zijn wij Zezuru heel goed in het doorgeven van verhalen van de ene generatie naar de volgende. Dus eerst krijg ik de verhalen te horen en onthoud ze. Dan is er een personage dat me bevalt en ik probeer deze persoon in een stuk steen vast te houden.'

Bernard Takawira groeit op in het bergachtige Nyanga-district in Zimbabwe en behoort tot de Zezuru. Zijn moeder is pottenbakker en heeft veel kennis van de Zezuru cultuur. Dit heeft grote invloed op Takawira’s beelhouwwerk.

Takawira wordt opgeleid tot en is daarna werkzaam als landbouwadviseur. Door zijn broer wordt hij aangemoedigd om steen te bewerken. Al snel brengt hij zijn vrije tijd door in de werkplaats in Vukutu. In 1977 verlaat hij zijn regeringsfunctie om fulltime te gaan beeldhouwen. Takwira presenteert zijn werk wereldwijd in vele tentoonstellingen waaronder in Zuid-Afrika (1981), Engeland (1981) Botswana (1984), Australië (1985), Nieuw-Zeeland (1986) en Duitsland (1987). 

Bernard Takawira: 'Als je zegt dat je beeldhouwer uit Zimbabwe bent, verwachten mensen dat je volledig ongeletterd bent. Dat willen ze ook. Pas als je een staart hebt word je als authentiek beschouwd.' Citaat uit: Zimbabwe, huis van steen, Rob Rozenburg.

In 'Generatiekloof' geeft Bernard Takawira twee figuren weer. Een figuur neigt biddend naar achteren, de andere figuur wendt zich daarvan af en kijkt precies de tegenovergestelde richting op. De ene figuur wordt gekenmerkt door een zacht, als fluweel aandoend, oppervlak, de andere figuur heeft nog een(schijnbaar) onbewerkte, ruwe oppervlak, het ongepolijste, het ongevormde. Het is het grote verschil tussen vroeger en nu, oud en jong, de kloof tussen twee generaties. ‘Generatiekloof’ is aangekocht door het Afrika Museum in Berg en Dal.

‘Ik heb mijn vrouw gevonden’ is aangekocht door de Gemeente Wageningen.